RusPol-fc

APH   Jak pies z kotem Pamiętam, że Feliks miał przybić obraz. Nie pytajcie mnie jednak, kto był jego autorem, ani tym bardziej kogo przedstawiał. Siedziałem w przedpokoju i z zainteresowaniem oglądałem, jak blondyn zręcznie unikając żyrandola, z całkowitym spokojem przybijał gwoździe. Nagle Łukasiewicz przypadkiem zawadził ręką za kabel od rzeczonego świecznika, a sekundę później pościła sprzączka z kontaktem i cała trójka (bo drabina również się załapała), wylądowa

On stanął przede mną, wyciągnął zza pleców słonecznik, po czym wcisnął mi go w ręce i uciekł, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Pamiętam dobrze jak wtedy po moich policzkach, jak rzadko kiedy, pociekły niewielkie strumienie łez. Teraz gdy o tym myślę także mi stają... Potężna sójka w bok uświadamia mi jednak, iż wcale nie jestem na korytarzu przed salą konferencyjną, ale w mieście. - What is wrong Wania? „Wania” on też mnie tak nazywał, a w ogóle, to od tak daw

APH   OŚRODEK CZĘŚĆ 1.        Jazda Jechali autokarem. Po prawej las i po lewej las- pomyślał z nostalgią, podskakując na licznych wertepach. Droga była bardzo wyboista i o ile w jego kraju to było normalne i był w stanie to zlewać, o tyle gdzie indziej zawsze go to denerwowało. Ale czemu do cholery teraz nią jechał, razem z Ameryką, Anglią, Białorusią i innymi? A no tak, Polsce przypomniały się słowa premiera „ jedź, jedź na pewno będzie fajnie, a może uda ci się z kimś zaprzyjaźnić (...

Aph Szpital - Ona nie będzie się bawić! - Ona nie będzie się bawić. Tracę przytomność. Gdy znów otwieram oczy ponownie widzę znajomy przyduży nos. - Gdzie ja jestem? - pytam siadając na kozetce. - Польша, спокойно – mówisz, w dziecięcym uśmiechu przymykając swe nienaturalnie piękne oczy, które widziałem już tyle razy, a jednak wciąż mnie zachwycają. Ale powtarzam pytanie: - Gdzie jestem? Nie wiesz co powiedzieć, widzę to

ZSRR Dom Rosji grudzień 1989 r. Ostatni posiłek przy ZSRR'owskim stole. Polska siedział sztywno na swoim niewygodnym sosnowym krześle. Naprzeciwko niego na dębowym fotelu usadowił się Rosja, który od początku posiłku nieustannie przewiercał go swoimi nadmiernie fioletowymi oczami. Kiedy Feliks sięgnął po dokładkę ukraińskiego barszczu nagle poczuł jak coś w nim pęka. Przecież właśnie teraz, po raz ostatni jadł w tym okropnym miejscu obiad. Od jutra, nie, od po obiedzie, nareszcie znowu będzie wolny! Iwan chyba przecz